Jaworze (niem. Ernsdorf) należy do najstarszych miejscowości na Śląsku Cieszyńskim. Pierwsza wzmianka pochodzi z wykazu wsi książęcych księstwa cieszyńskiego z 1302r. Pod względem dokumentacji historycznej wagę ma dopiero adnotacja z 1305r. Znajduje się ona w opisie wsi mających dawać biskupowi wrocławskiemu Henrykowi z Wierzbna dziesięcinę zbożową.
Od momentu powstania Jaworze miało wielu właścicieli. Największą jednak rolę w jego rozwoju odegrały skoligacone ze sobą arystokratyczne rody baronów Laszowskich herbu Nałęcz (2 pokolenia) i hrabiów Saint-Genois d’Anneaucourt (4 pokolenia), w rękach których Jaworze było przez okres 154 lat. Pozostało po nich do dnia dzisiejszego wiele zabytkowych pamiątek. Szczątki tychże rodów spoczywają na miejscowym cmentarzu katolickim.
W roku 1862 Maurycy hrabia Saint-Genois założył w Jaworzu pierwsze na Śląsku Cieszyńskim uzdrowisko na tzw. Śląsku austriackim, które cieszyło się przez wiele lat wielkim wzięciem, szczególnie wśród Polaków z Galicji, dla których bezcenna była przede wszystkim istniejąca tu swoboda używania języka polskiego.
Niemniej zawdzięcza się Larischom poparcie i pomoc w założeniu po I wojnie światowej przez dr Zygmunta Czopa zakładu wodoleczniczego. Sam hrabia oddał do dyspozycji bielskiego starosty pomieszczenia w zamku, gdzie bywało wiele znakomitości z kręgów politycznych i kulturalnych Polski międzywojennej, co nie było bez znaczenia dla Jaworza. W zakładzie wodoleczniczym kuracjuszami było wiele znanych postaci.
Daleko posunięte prace związane z przywróceniem Jaworzu statusu uzdrowiska przekreślił wybuch II wojny światowej.
I tak, jak w okresie uzdrowiskowym renomę uzdrowisku zrobił m.in. Wincenty Pol, piszący do dzienników krakowskich pochwały na jego temat, tak w okresie międzywojennym przyczyniła się do rozgłosu Jaworza pisarka Maria Dąbrowska, bywająca na kuracjach w zakładzie wodoleczniczym w Jaworzu, gdzie powstała m.in. część jej dzieła „Noce i dnie” i inne drobniejsze utwory. Także i Melchior Wańkowicz tworzył tu swój „Dysk Olimpijski”.
Po wojnie Jaworze zniszczone kilkumiesięcznymi walkami frontowymi, długo i z trudem odbudowywało swoją egzystencję i zabiegało bezskutecznie o kontynuację prac związanych z przywróceniem mu miana uzdrowiska. Niemniej pozostało ono znaną i cieszącą się dużą popularnością miejscowością leczniczą (dwa sanatoria), turystyczną i wypoczynkową, z rosnącą na przestrzeni lat liczbą ośrodków wypoczynkowych. Równolegle rozwijała się baza obiektów zapewniająca rozrywkę. Pozbawienie Jaworza w 1973r. samodzielności administracyjnej stało się przyczyną zahamowania planowanego w tym kierunku rozwoju miejscowości. Po 18 latach, dzięki zwartej postawie mieszkańców, Jaworze odrodziło się w roku 1991 ponownie jako samodzielna gmina, która zgodnie z wytyczonymi założeniami walczy o jej rozwój.
