Jesteś w > Regiony > Bielsko - Biała > Zabytki > Kościół pw. Opatrzności Bożej

Kościół pw. Opatrzności Bożej

Jeden z najpiękniejszych kościołów na Podbeskidziu to Kościół Opatrzności Bożej. Z historią powstania kościoła wiąże się podanie o Baltazarze Damku, późniejszym pierwszym burmistrzu Białej, który w tym miejscu miał doznać wizji, a później postawił tam krzyż. W podzięce Bogu za ocalenie przed szwedzkim żołnierzem, ufundował na miejscu krzyża kaplicę Opatrzności Bożej. Zburzyli ją protestanci, ale Damek zastąpił ją jeszcze większą. Początkowo kościół Opatrzności Bożej był placówką jezuitów, którzy w ewangelickiej Białej prowadzili działalność rekatolizacyjną.

W 1760 r. Gotfryd Berger i Jan Fieber rozpoczęli budowę murowanej świątyni. Zaprojektował ją Jan Józef Polaczek. Świątynia powstawała w latach 1760-1769 przy znacznym wsparciu finansowym starosty lipnickiego Henryka Brühla, który w kościele chciał stworzyć placówkę dla bielskich jezuitów. Do zniesienia zakonu w 1773 roku, patronem świątyni był Ignacy Loyola. Kościół poświęcił biskup tarnowski Florian Janowski w 1792 roku. Następnie, był on dwukrotnie przebudowywany w XIX wieku: w latach 1849-50 dobudowano drugą część nawy, galerie boczne i nowe prezbiterium. Ponowna rozbudowa miała miejsce w latach 1886-87 i została przeprowadzona według projektu Emanuela Rosta. W jej wyniku podwyższono wieże, poszerzono chór muzyczny i zmieniono wygląd fasady, dodając jej zegar wieżowy. Tak przebudowaną świątynię poświęcił w 1889 roku biskup krakowski Albin Durajewski. Na przełomie XIX i XX wieku świątynia była miejscem polsko-niemieckiej walki narodowościowej.

Zdjęcia

W późnobarokowym wyposażeniu kościoła warto zobaczyć:

ambonę w kształcie łodzi rybackiej płynącej pod znakiem krzyża z Jonaszem w pysku ryby z XVII wieku
chrzcielnicę na tle nastawy ołtarzowej ze sceną chrztu Chrystusa w rzece Jordan i postacią Boga Ojca w otoczeniu aniołów u góry z 2 połowy XVIII wieku
drewniany ołtarz z obrazem „Cudowne rozmnożenie chleba", nad którym widnieje napis w języku łacińskim „Deus providebit” („Bóg widzi”)
obrazy stacji drogi krzyżowej z 1869, autorstwa słowackiego malarza Piotra Bohuna
neobarokowe konfesjonały z 1888 roku
4 posągi ołtarzowe - św. Jana Chrzciciela, Pawła, Piotra i Zachariasza
witraże z postaciami Apostołów, powstałe w latach 1894–1897,
4 ołtarze boczne z posągami świętych z 1889 roku
4 obrazy świętych na galeriach bocznych, wykonane w firmie Ferdynanda Stuflessera w St Ulrich w Tyrolu.
organy firmy Bracia Rieger

Cmentarz pierwotnie mieścił się wokół kościoła, po 1790 roku został przeniesiony na ulicę Cmentarną i tam istnieje do dziś. Wejście to okazała brama z XIX wieku. Najstarszy grób pochodzi z 1885 roku. Na cmentarzu znajdują się grobowce między innymi katolickich burmistrzów, komisarzy rządowych miasta, przemysłowców, działaczy społecznych, wojskowych, politycznych.