Teatr Polski

Budynek Teatru Polskiego został zbudowany w 1890 roku według projektu Emila von Forstera, wiedeńskiego architekta. Budownictwo i wzornictwo było stylizowane na teatry ówczesnego Wiednia i Budapesztu. Początkowo nosił nazwę Teatr Miejski. Jego budowa była finansowana z pieniędzy zebranych przez obywateli miasta, funduszy miejskich i składek Niemców, a rada miejska zastrzegła, że przedstawienia będą się odbywać wyłącznie w języku niemieckim.

Działalność placówki rozpoczęła premiera „Snu nocy letniej” Szekspira. Od października 1945 roku placówka działa pod nazwą Teatr Polski, posiadający drugą scenę – w Cieszynie. Po wojnie działalność teatru została wznowiona przez działaczy Sekcji Dramatycznej Towarzystwa Teatru Polskiego, która wystawiła w kwietniu 1945 „Krakowiaków i górali", ale stały zawodowy zespół aktorów został założony przez Stanisława Kwaskowskiego w październiku 1945, po premierze „Pana Jowialskiego" Fredry. Po drugiej wojnie światowej aktorem Teatru był m.in. znany artysta Ludwik Solski, który w 1951 roku w Bielsku obchodził 75-lecie swojej pracy na scenie.

Dyrektorzy Teatru: Stanisław Kwaskowski, Aleksander Gąssowski, Andrzej Uramowicz, Mieczysław Górkiewicz, Józef Para, Alojzy Nowak, Mieczysław Czech, Jan Sycz, Wacław Jankowski, Marek Gaj, Henryk Talar, Tomasz Dutkiewicz, Robert Talarczyk.

Architektura Teatru
Front teatru ozdobiony jest motywem łuku triumfalnego ozdobionego posągami Apolla, i muz Melpomeny i Talli. We wnętrzu Teatru utrzymanego w kolorze czerwieni zachowała się kurtyna „Taniec Nimf” Franciszka Rottenmary z 1890 roku . W roku 2000 przeprowadzono jeden z etapów remontu, który ma za zadanie przywrócić dawny wygląd teatru, zgodny z projektem sprzed stu lat. („Wymieniono wszystkie fotele na widowni, zmieniono ustawienie foteli na balkonie (zwiększono pochylenie podłogi na pierwszym balkonie i zbudowano nowe miejsca dla widzów na drugim). Odkryto, zamalowane przed laty farbą, polichromie z motywami roślinnymi. Sufit zdobi stylowy żyrandol. Podłogi i ściany w kuluarach zostały pokryte czerwono-bordową wykładziną, która tłumi odgłosy kroków. Do wystroju wnętrz wykorzystano materiały idealnie odtwarzające charakter epoki, w której teatr zbudowano: tapetę w kolorze wrzosu z rysunkami roślinnymi na balkony, mosiężne balustrady, secesyjne w formie lampy. Wymieniona została instalacja elektryczna i akustyczna, na stylizowane oświetlenie i wentylację.” )